در نکوداشت استاد جواد بدیع زاده مطرح شد: این موسیقی رگ و ریشه ای دارد که با تکنولوژی به آن نمی رسیم

به گزارش پیلانو «آثار طنز بدیع زاده با لحن، شعر، موسیقی در بطن ایرانی بودن قابل درک و فهم است. وی نه برای شهرت بلکه برای بهره برداری نسل های بعدی می خواند و آثارش را حفظ می کرد. این موسیقی رگ و ریشه هایی دارد که با این نوآوری، ابزار و تکنولوژی نوین به آن نمی رسیم.»
به گزارش پیلانو به نقل از روابط عمومی فرهنگسرای ارسباران، آیین نکوداشت «استاد سیدجواد بدیع زاده» ۱۲ اردیبهشت ماه با حضور اهالی موسیقی برگزار گردید.
رضا مهدوی کارشناس مجری برنامه اظهار داشت: جای جای سرزمین ایران در دوران های تاریخی سرشار از شخصیت های برجسته بوده و هست. جواد بدیع زاده نه تنها در موسیقی بلکه در عرصه اجتماعی، خانواده، دینداری و فرهنگی، سخنوری موفق بود و موسیقی او را عموم مردم درک می کردند. وی به واسطه بنیه و ریشه قوی با شعر و موسیقی الفت داشت.
وی در ادامه اضافه کرد: بزرگان موسیقی ما شخصیت های موجه و بی نظیری هستند که باید موسیقی را با آنها اندازه بگیریم. وقتی پرویز یاحقی ویلن می نوازد با روح سیال خود ایران را تداعی می کند. نوازندگی، خوانندگی، حنجره و آواز اصالت های درونی است که بواسطه روح الهی برون ریزی می شود و قابل کپی برداری نیست.
او با ابراز تاسفی از اینکه امروز گرایش موسیقی ایرانی به سمت غرب است تصریح کرد: آثار طنز بدیع زاده با لحن، شعر، موسیقی در بطن ایرانی بودن قابل درک و فهم است. وی نه برای شهرت بلکه برای بهره برداری نسل های بعدی می خواند و آثارش را حفظ می کرد. این موسیقی رگ و ریشه هایی دارد که با این نوآوری، ابزار و تکنولوژی نوین به آن نمی رسیم.
مهدوی تصریح کرد: جامعه موسیقی گرفتار رخوت شده و همه دنبال واژه استاد هستند. بزرگان و اساتید واقعی موسیقی ما امضا و اعتبار این مرز و بوم هستند و نیازی به واژه ی استاد ندارند.
وی موسیقی ایرانی را به چاه نفتی تشبیه کرد که هنوز کشف نشده است و افزود: با به کارگیری آثار بزرگان و شناساندن آنها به نسل های بعدی یک اعتبار بخشی باردیگر در فضای فرهنگی کشور ایجاد می شود.
در ادامه الهه بدیع زاده (فرزند جواد بدیع زاده) خاطرنشان کرد: پدرم خیلی دوست داشت خاطراتش به چاپ برسد. چند بار آنها را گم کرد اما باردیگر خاطراتش را بازنویسی کرد. به هر حال به همت سید علیرضا میرعلینقی (نگارنده مقدمه کتاب) این صورت گرفت و از جانب نشر نی به چاپ رسید. این کتاب در واقع تاریخ موسیقی ایران است.
کیوان بدیع زاده (دیگر فرزند جواد بدیع زاده) هم تصریح کرد: من از هجده سالگی از خانواده دور شدم برای تحصیل به کشور آلمان رفتم، تنها چیزی که یاد دارم این بود که در خانه ما همیشه به روی هنرمندان باز بود. من خاطرات پدرم را به آلمان بردم که دست نخورده بماند و همسرم آنرا به زبان آلمانی ترجمه کرد و به چاپ رساند. پدرم سال ۱۹۳۷ برای پر کردن صفحه به آلمان آمد. صفحات در لندن و بمئی هند نگه داری می شود و من تلاش دارم صفحات را به خانه موسیقی ایران هدیه کنم.
احمد مقدسی زاده از دیگر حاضران این برنامه هم از تولید مجموعه آثار جواد بدیع زاده با خوانندگی سعید اسماعیل زاده و تهیه کنندگی علیرضا امینی اطلاع داد و اظهار داشت: پس از مواجه شدن با آثار جواد بدیع زاده، دیدم کاملاً از ردیف تاثیر می گیرد ازاین رو با ارتباط تنگاتنگ آثار با کلام برای بازخوانی هم مشکل ایجاد می شد و هیچ تغییری نمی توانستیم ایجاد کنم، چون باعث صدمه می شد. قرار شد آثار با تنظیم دقیق با کمترین تغییر در ملودی اورتور تولید شود.
سپس علیرضا میرعلینقی پژوهشگر موسیقی دقایقی درباره پاپیولار و طنز اجتماعی در آثار جواد بدیع زاده برای حاضرین صحبت کرد.