زندگی هفت روزه هنری در خانه ای خالی از سکنه

به گزارش پیلانو از آینه های عمق و سطح استخر خانه ی شماره هفت در خیابان عبده گرفته تا نقاشی های روی دیوار، حتی دو هزار متر از رشته هایی که مثل بختک فکرهای روشن ذهن را می گیرند، همه و همه برای هفت روز خلق شده اند تا بعد از آن برای همیشه تخریب شوند بلکه آنچه که باید، از زبان هنر گفته و تبدیل به خاطره شود.
بهادر ادب، تکین آغداشلو، امیر علی ایزدی، سوده باقری تیرتاش، مهرنوش باقری دوست، امیر حسین ترک زاده، رعنا دهقان، سهیل راد، کسرا رفیعی، هدا زرباف، سی و ۸ (سیاوش منصوری)، رهام شامخ، اشکان صادقی و آرمیتا قصابی، ۱۴ هنرمند جوانی هستند که هر کدام بخشی از ساختمان شماره هفت خیابان عبده را پیش از آنکه مرمت و تبدیل به یک گالری شود، با یک اثر هنری از خودشان پر کرده اند تا با زبان هنر با میهمانان این خانه هم نشینی کنند.
اشکان صادقی، چوب، ترکیب مواد و نقاشی روی بوم را در کنار هم گذاشته تا «بنفش» را خلق کند. در واقع اثر وی در سه مرحله و با دو تابلو (نقاشی روی بوم) و یک اثر حجمی شکل گرفته و تکمیل شده است.
این هنرمند که طراح و معمار مقیم لندن است، به ایسنا، می گوید: «ساختمان باوان را به مثابه یک موجود زنده در نظر گرفتم که در حال بازسازی، مایعی از درون این ساختمان فوران کرده است. بنابراین ۱۰۰ لیتر آب را با سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت شبیه سازی کامپیوتری کردم. در واقع نقطه ها و خط هایی که روی بوم نقاشی شده اند، رابطه ی بین نقطه، خط و حجم را نشان داده است.
او که این اثر را برای فضای نمایشگاهی «بازنگری در خانه خیابان عبده» اجرا کرده است، از زمان شکل گیری ایده تا خلق آن دو ماه زمان گذاشته است.

بازگشت به آینده حتی در دستشویی
آرمیتا قصابی، هنرمند دیگر این مجموعه که حدود ۲۰ سال در کانادا زندگی کرده است، با آینه، سیستم صدا، رنگ اکرلیک، ام دی اف و قطعات الکترونیکی در توالت این خانه، «بازگشت به آینده» را اجرا کرده است.
او معتقد است: «در دنیای ما مسائل زیادی وجود دارد که حتی هنوز کنجکاوی درباره آنها را آغاز نکردیم. من فکر می کنم کنجکاوی گم شده است و باید بعضی مسائل را از دور ببینیم تا متوجه آنها شویم. برای مثال از کره ی ماه می توان کره ی زمین را دید. من هم از کانادا و از دور، ایران را دیدم. معمولا مردم ایران برای تحصیلات، به علت سیاست یا امنیتی مهاجرت می کنند اما صدای دُهل از دور خوش است.»
این هنرمند که فارغ التحصیل رشته معماری و طراحی در دانشگاه رایرسون است، ادامه می دهد: «همه ی کشورها، دولت و سیستم هایی دارند که امکان دارد خوبی ها و بدی هایی داشته باشد، اگر در کشور خودت نتوانی چیزی را درست کنی در هیچ کجای دنیا هم نمی توانی. من هم آمده ام ایران که بمانم. خوب است که آدم ها، کشورهای دیگر را هم ببینند، نگاه کنند و متوجه ارزش ها شوند.»
قصابی بیان می کند: «ایران، خصوصیت هایی دارد که خیلی از ما آنرا نمی بینیم. کانادایی ها یک ضرب المثلی دارند که می گوید «همسایه بغلی چمنش سبزتر است» یعنی ما فقط به چیزهایی که نداریم توجه می نماییم و به داشته های خودمان بی توجه هستیم. اگر داشته هایمان را فهرست نماییم متوجه می شویم که چیزهای کمی نداریم. »
بختک