در گزارش پیلانو مطرح شد: ایده گرفتن از تالار وحدت برای اجرای اثر
به گزارش پیلانو محسن رافعی اعتقاد دارد هویت تالار وحدت صحنه ای را به ذهن می آورد تا مخاطب به جای اینکه فقط تماشاگر و نظاره گر باشد، تبدیل به عنصری فعال شود و تجربه های هنرمند را تجربه کند.
محسن رافعی هنرمند مجسمه سازی که با اثر «چلچراغ» در هشتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران حضور دارد، درباره این اثر به خبرنگار مهر اظهار داشت: کارهای من بر مبنای چند عنوان شکل می گیرد که بخشی از آن به تعامل با مخاطب می پردازد؛ به این مفهوم که مخاطب بعنوان یک عامل در آثار هنری معاصر، رفتار، حرکت و حتی بدن مندی اش می تواند مورد چالش واقع شود. معمولاً مخاطب به لحاظ تصویری و فضای چرخش دور اثر، با آن اثر تجسمی درگیر می شود اما در این نوع آثار، مخاطب عملاً همه حواسش درگیر کار می شود.
وی اضافه کرد: در بعضی کارهای من حتی حس بویایی مخاطب هم تحت تاثیر قرار می گیرد و این تعامل و تعادلی که در کارهایم به صورت پیوسته وجود دارد، عملاً در مورد بدن مندی انسان ها صحبت می کند. این بخش از عملکرد آثار که تعامل است در اغلب کارهای من وجود دارد.
رافعی درباره نسبت تالار وحدت با اثرش که در لابی طبقه سوم جانمایی شده است، اظهار داشت: وقتی تالار وحدت بعنوان یک سایت برای یک مجسمه ساز تعریف می شود و مورد نظر است، همراه خودش یک هویتی دارد و این هویت تبدیل به عنصری خواهد شد که باید به آن توجه گردد. تالار وحدت، یک تالار هنری برای اجرای آثار هنری و دارای تاریخچه ای غنی است و اثر من هم که بر مبنای هویت این تالار اجرا شده است.
وی توضیح داد: هویت تالار وحدت این دفعه (سنی) صحنه ای را به ذهن من آورد که ایده پردازی کردم تا مخاطب به جای اینکه فقط تماشاگر و نظاره گر باشد، تبدیل به عنصری فعال شود و وقتی وارد صحنه می شود عملاً اتفاقاتی که هنرمند تجربه می کند، به شکلی برایش ساماندهی شود؛ در چارچوب هیجان، حرکت، فوبیاهای مختلف، تعادل دو نفر که در صحنه بسیار مهم می باشد، کنش های افراد نسبت به هم و … با این نوع ساماندهی تلاش کردم هویتی که در این ساختار وجود دارد، در ایده ام بیاورم.
این هنرمند مجسمه ساز به بخش دیگری از اثرش که در ارتباط با فضامحور بودن آن است، اشاره نمود و اظهار داشت: به لحاظ شکلی، وقتی فضایی به این گستردگی در سالن انتظار وجود دارد از داربست و کیسه های گونی بعنوان متریالی که همیشه موقت است و دوسالانه هم رویدادی موقت شمرده می شود، استفاده کردم تا عملاً سازه داربست و کیسه گونی اشاره ای به این امر موقت کند. بزرگ بودن اثر و دغدغه ای که مخاطب آنرا با رفتن روی اثر تجربه می کند از دیگر مواردی بود که در اجرا مدنظر داشتم.
وی که در بخش فراخوانی هشتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران حضور دارد، اضافه کرد: لایه های پنهانی در اثر به طور گسترده وجود دارد که در تعامل مخاطب با اثر بروز می کند.
رافعی تصریح کرد: مقرر است سایت یا فضا، به معنای یک کانسپت (مفهوم) و فضایی فعال برای هنر مجسمه سازی آوانگارد مورد توجه قرار گیرد و من هر اثری را با عنایت به ظرفیت سایت یا فضای موجود می سازم.
این هنرمند مجسمه ساز در انتها اظهار داشت: وقتی قرار شد در فضای تالار وحدت در دوسالانه مجسمه سازی تهران، کاری عرضه دهم تلاش کردم مخصوص این فضا ایده پردازی کنم که هم مخاطب را درگیر کند و این فضا را از حالت منفعل به پویا تغییر دهد و هم به لحاظ تصویری، کانسپت این فضا، فضایی فاخر با تزئینات ویژه به لحاظ معماری دارد که با قرار گرفتن این سازه کنتراستی بوجود می آورد که به تبع آن مخاطب می تواند سایر لایه های پنهان آنرا کشف کند.
محسن رافعی هنرمند مجسمه سازی است که آثارش بر مبنای سایت یا فضا شکل می گیرند بنابراین نسبتاً بزرگ هستند که اتفاقاً در سالجاری، سه اثر با این خصوصیت ها در گالری محسن به معرض نمایش گذاشته است. همینطور سازه گهواره ای ۱۳ متری که در ورودی دانشگاه هنر جانمایی شده است متعلق به این هنرمند است.
