هنرمندی که مسیر ذهن تا کاغذ را در کمتر از یک دقیقه طی می کند!
به گزارش پیلانو ایسنا/بوشهر ˮاعتیاد یا عاشقی است، نمی دانم… وقتی موضوعی درونت را تحریک می کند نمی توانی آنرا کار نکنی؛ چه سود داشته باشد چه نه. کاراکتر و شخصیت ما را بیشتر با هنر می شناسند و همین سبب ادامه راه و انگیزه سازی می شود.ˮ این حرف های هنرمندی است که مسیر ذهن تا کاغذ را در کمتر از یک دقیقه طی می کند!
به گزارش پیلانو به نقل از ایسنا، «علی زیارتی»، زاده بهمن ۱۳۵۸ در روستای زیارت از توابع شهرستان دشتستان استان بوشهر، هنرمند نقاش، کاریکاتوریست، منتقد و فعال اجتماعی است. هنرمندی با دنیای بزرگ و دغدغه های مقدس که به راه های بهتر زیستن و بهبود اوضاع می اندیشد.
این هنرمند جوان در گفتگو با ایسنا عنوان کرد: “پنج ساله بودم که با قلم و کاغذ آشنا شدم و در دوران دبستان تمام تمرکزم را بر نقاشی معطوف کردم.” او خیلی سریع و بی معطلی در ذهنش به تصویرسازی پرداخته و بعد طرحش را روی کاغد می کشد، گاهی در کمتر از یک دقیقه!
زیارتی با تصویرسازی به بیان نقدها و مشکلات و کمبودها می پردازد و در رسانه ها هم کاریکاتور کار می کند و همینطور در صفحات مجازی اش طرح های زیادی را در نقد شرایط اجتماعی و مسائل روز منتشر می کند.
می پرسم هدفت از کار کردن در عرصه هنر چیست؟ با عنایت به اینکه پولی هم در آن نیست، جواب می دهد: “اعتیاد یا عاشقی، نمی دانم… به خصوص برای هنرمندانی که ایده دارند. وقتی موضوعی درونت را تحریک می کند نمی توانی آنرا کار نکنی؛ چه سود داشته باشد چه نه. کاراکتر و شخصیت ما را بیشتر با هنر می شناسند و همین سبب ادامه راه و انگیزه سازی می شود.”
از بی مهری هایی که دیده چیزی نمی گوید اما اعتقاد دارد که بی مهری ها مانع رشد هنرمندان می شود و هنر در شهرستان کمتر صادراتی می شود و ادامه می دهد: “به ذهن کوچک من هنر از سوی مسئولین مربوطه و گاها خود هنرمندان معمولی و ساده گرفته شده است. سطح توقع پایین آمده و به همین شعر بسنده کرده ایم. زود اشباع می شویم و خیلی هایمان با چند بار مورد تشویق قرار گرفتن فکر می نماییم که به سعادت رسیده ایم. انگیزه هایمان برای رشد و بالاتر رفتن کم شده است.”
زیارتی سوالات ذهنی و دغدغه ها و گلایه هایش را اینگونه عنوان می کند: “چرا بین اداره فرهنگ و ارشاد و صدا و سیمای استان پل زده نمی شود؟ چرا برای معرفی هنرمندانمان پایمان را از اتاق کارمان فراتر نمی گذاریم؟! و چرا همدیگر را حمایت نمی نماییم. هنرمند اگر هنرش قلبی و واقعی باشد حسادت و تخریب را به قلبش راه نمی دهد.”
از او درباره چشم انداز آینده اش می پرسم، می گوید: “من افق را برای خودم بالا گرفتم و نمی خواهم فقط در سطح شهرستان و یا استان بعنوان کاریکاتوریست خبری یا موضوعی شناخته شوم، بلکه می خواهم قدم هایم را بلندتر بردارم و مطمئنم به آن نقطه خواهم رسید. تنها عامل آهسته حرکت کردنم مثل بسیاری از هنرمندان دیگر مشکلات معیشتی است.”
علی زیارتی پیش از این نمایشگاه هایی در حوزه سلامت روان، صدمه های اجتماعی و مبارزه با مواد مخدر برگزارکرده و نهمین نمایشگاه او که اخیرا در شهر برازجان برگزار گردید شامل ۳۳ اثر بود.
او درباره محور موضوعات آثار آخرین نمایشگاهش تحت عنوان «هیچ» می گوید: “اکثر طرح ها با محوریت موضوعات اجتماعی، نقد جامعه، سیستم اداری، مدیریتی و سیاسی است و علت اینکه همه طرح هایم در خود رگه هایی از تلخی دارد این است که مردم را می بینم و مردم هم خوشحال نیستند!”
این هنرمند جوان درباره بازخورد مردم و بازدیدکنندگان نمایشگاه می گوید: “من به شخصه خیلی مدیون و شرمنده محبت مردمم. واقعا فکر نمی کردم در هر شرایطی حمایتم کنند، ولی من و دست و قلمم مدیون و وامدار مردمیم. به این اعتقاد دارم که هنر بدون مخاطب و محبت مردم هنر نیست.”
و چرا هیچ؟ این سوال آخر من از هنرمندی است که بی ادعا و بی ردی از غرور کار می کند. می خواهم بدانم نمایشگاهی که پر از مفهوم و حرف و ایده است چرا باید هیچ نام گرفته باشد. زیارتی که همواره تلاش کرده قلمش تلنگری به مسئولین باشد، پاسخ می دهد: “اگر اسم نخستین نمایشگاهم را هیچ می گذاشتم ادا فرض میشد. ولی امروز نهمین نمایشگاهم را برگزار کردم و خودم را کوچک همه و هیچ می دانم. هیچ کلمه بزرگ و بامرام و پرحرفی است. پس هیچ، هیچ و هیچ بودن را همیشه دوست داشتم و دارم.”
