خوشا که تو را همصدای خودم باشم

پیلانو: اشعار استاد محمدعلی بهمنی، اشعاری از طنین نیمایی و توامان با ماهیت عطار نیشابوری بود، وی فقط یک استاد نبود، یک فرهیخته، منش و معرفت بود.
آنچه را از زنده یاد محمدعلی بهمنی دیدم و آن چه را که شاگردی کردم را به یادداشت می گذارم، شروع یک آشنایی و افتخار وزین همکاری از باب قطعه «هق هق» رقم خورد. استاد بهمنی را از بدو حیات و دوران نوجوانی خویش تا سال ۱۴۰۰ با افتخار می شناختم و دنبال می کردم، منتها چون به رغم ساخت اثر «صورتگر» تمام اندیشه ام بر ساخت مستند کوتاه و شرکت در فستیوال های بین المللی بود، نمی توانستم قطعه ای جدید تولید کنم، ولو علاقه وافری به همکاری داشتم و جزو انگیزه ها و افتخاراتم بود.
در خصوص قطعه «هق هق» شرح وقایع می دهم: این قطعه برای نخستین بار توسط من در فضای مجازی همچون اینستاگرام منتشر گردید. استاد بهمنی قطعه را در صفحه خود نشر داد و در بخش پیام خصوصی بنده را در تاریخ یکم مردادماه ۱۴۰۰ مورد لطف خود قرار داد، من هم که از دیرین، شوق همکاری با این مرد غزل معاصر ایران زمین را داشتم، قطعه «هق هق» را با اجازه او آغاز به کار کردم و بعد از اصلاح در بعضی از خط ها توسط استاد بهمنی و این که در آن زمان استاد رئیس شورای شعر دفتر موسیقی بود، از او طلب دیدار صورت دادم و استاد بهمنی هم پذیرا شد. با تمام شوق به درب منزل استاد در تاریخ ۵ آذرماه ۱۴۰۰ رهسپار شدم.
قطعه «هق هق» که با نظر استاد بهمنی به نام «درمان خاک» عوض شد، به تصویب رسید. استاد بهمنی این شعر را بر مزار پدر خویش سروده بود و تعدادی از خط های شعر را که تشریح کرد، توسط استاد پیکره بندی جدیدی پیدا کرد و بعد از تکمیل این اثر، طی تماسهای بسیار و دیدارهای متعدد، استاد بهمنی از من خواست تا یک آلبوم از آثارش نشر بدهم، برایم سوال پیش آمد، استاد فرمود: خوانش شما همان تفکر من بر اشعارم بوده است و حتی در زمان ریاست دکتر اله یاری در دفتر موسیقی، شخص استاد به او ابراز داشت که رامین جانِ مطلب اشعار من را ادا می کند.

در این خصوص من از استاد بهمنی فارغ از اجرای آلبوم «هشت انتخاب»، بنا بر لطف استاد کتابی با امضا او هدیه دریافت کردم و از استاد جویا شدم که اجازه دارم اشعار دیگر را که در این کتاب نوشته شده است، اجرا کنم؟ استاد فرمود تمام اشعارم متعلق به شما است و شما فردی هستید که اجازه ساخت موسیقی اشعارم را دارید!
استاد بهمنی همیشه مرا مورد عنایت خویش قرار داد و از زمانی که او چشم خودرا عمل کرد تا تاریخ ابتدای خردادماه ۱۴۰۳ گرفتار کسالت نسبی بود ولو پس از عارضه سکته مغزی در خرداماه ۱۴۰۳ پس از فارغ شدن از بیمارستان مجدد به حال و احوال مناسب دست پیدا کرد.
اشعار استاد بهمنی، اشعاری از طنین نیمایی به اعتقادم توامان با ماهیت عطار نیشابوری بود و خود استاد حضرت عطار و جناب نیما یوشیج را سرلوحه درون خود می دانست.
در روزگار پیش از آسمانی شدن، برای من یک شعر مجزا سرودند:
«من و تو حنجره های همیمم تا هستیم
خوشا، خوشا که تو را همصدای خودم باشم»
و به یادداشت ذیل کردند که مهربان! خیلی دوستتان دارم
استاد بهمنی برای من فقط یک استاد نبود، یک فرهیخته، یک افسانه، یک منش و معرفت بود و همیشه به وی عارض می شدم که اگر نقطه هم بگذارید، دارای ماهیت است و بسی باارزش و خط بعدی در اشعارتان قابل حدس نیست و بیننده همیشه با نگرش و تفکر جدید هم راه است.
استاد بهمنی من با شما زیستم، از شما آموختم، دلتنگ شما خواهم ماند.
تشریح موارد فوق گوشه ای از اقیانوس بیکران ذوق استاد را بیان نکرده است ولو استاد بهمنی بر پیکره تاریخ ایران زمین حکاکی شده است.

منبع: pilano.ir