با حضور تعدادی از هنرمندان؛ آتش رونمایی گردید، شنیدن یک دونوازی متفاوت

به گزارش پیلانو، آلبوم آتش عنوان یکی از تازه ترین آثار موسیقایی است که طی روزهای اخیر به آهنگسازی و نوازندگی ابوسعید مرضایی و فربد یداللهی پیش روی مخاطبان قرار گرفته است.

به گزارش پیلانو به نقل از مهر، مراسم رونمایی از آلبوم موسیقی «آتش» به نوازندگی سه تار ابوسعید مرضایی و نوازندگی تمبک فربد یدالهی با حضور نیما جوان ناشر اثر و تعدادی دیگر از هنرمندان و مخاطبان اجرا شد.
جواد مجابی، اسماعیل مرضایی، مجید صفری، جمال الدین منبری، محمد هاشم احمدوند، رضا دربندی، مهدی غلامی، سجاد پورقناد، یمین غفاری، حسین چراغی، مهرداد حلمی، قدرت الله عاقلی، مهبد مکی همچون مهمانانی بودند که در مراسم رونمایی از آلبوم «آتش» حضور داشتند.
اجرای زنده بخشهایی از آلبوم «آتش» توسط ابوسعید مرضایی و فربد یداللهی و سخنرانی این ۲ هنرمند در رابطه با جزئیات پروژه، سخنرانی سجاد پورقناد در رابطه با استانداردسازی موسیقایی آلبوم ها، سخنرانی مهبد مکی در رابطه با محتوای فرهنگی پروژه «آتش» از دیگر بخش های این برنامه موسیقایی بود.
آلبوم موسیقی «آتش» مشتمل بر ۱۵ قطعه موسیقایی به اسامی «ایوار»، «آتش بر مهر»، «آتش افشان»، «آتش جان»، «شب»، «آتش و باد»، «آتش و باران»، «آتش و اشک»، «شبگیر»، «پگاه»، «پیام»، «شعله»، «بامداد» و «بدرود باید رفت» است که در ژانر موسیقی بی کلام تقدیم شنوندگان موسیقی ایرانی شده است.
میرعلیرضا میرعلی نقی پژوهشگر موسیقی ایرانی در رابطه با این آلبوم نوشته است:
«با این آلبوم، چهارگانه ابوسعید مرضایی، کامل می شود: منظومه ای کاملا موسیقایی و سرشار از شاعرانگی که با نگاه به چهار عنصر اصلی طبیعت (خاک، آب، باد و آتش) ساخته و اجرا شده است.
حافظه موسیقی معاصر ایران، از این نوع نگاه و برخورد، نمونه های زیادی را ارائه نکرده است. سایه سنگین تغزل از یک سو و استیلای عرفان از طرف دیگر و البته هر ۲ با تاکید بر ادب منظوم در عرصه زبان کلاسیک فارسی با همه غنایی که همراه آورده اند، سپهر پرواز و تخیل هنرمند ایرانی را هم بسی محدود کرده اند. تا جایی که از بازنمایی ناب ترین احساسات انسانی مربوط به طبیعت و زندگی بازمانده ایم و در قرن خورشیدی گذشته برای جبران مافات، ناگزیر، دست به دامن فرهنگ های غیر موروثی شده ایم.
البته آن کنش و این واکنش مربوط به حیطه شهرنشینی و حوزه سلطه ادب کلاسیک است. موسیقی های بومی نواحی ایران، چه با کلام و چه بی کلام در این موارد دست بازتری داشته اند و تصویر انسان و طبیعت و احساسات آدمی را با همان امکانات اندک شان، بسیار واقعی، صمیمی و در یک کلام انسانی تر از شهرنشیان ارائه داده اند.
برای من که شنونده آغاز تا انجام چهارگانه های ابوسعید مرضایی بوده ام، اهتمام هنرمندانه مولف در این آخرین آلبوم، به روشن ترین شکل ممکن در ارتباط گیری با مخاطب خاص خود رسیده است. چیرگی در نوازندگی با تبحر در صدابرداری که در دنیای حرفه ای امروزی لازمه همدیگرند. استفاده دلنشین از آکُردهای حاوی رنگ موسیقی ایرانی، اجرا در سه خط هم زمان همراه با سایه روشنی از کنترپوانی اندک و اندازه، توجه به داینامیک صداها، فرم های سنجیده و ساده، غنای قابل توجه نغمه های لطیف و پرعاطفه و دور از حس آمیزی های سطحی تنوع اوزان به کار گرفته شده، تعادل نیکو در استفاده از کاراکترهای سازی و آوازی و نگهداری سطح هنری کار در تمام شیارها این آلبوم را در نظر نگارنده، نمونه ای از تلاش هنری معرفی می کند.»