چه کتابی سر سفره هفت سین ایران درودی بود؟

به گزارش پیلانو، «ایران» زنی بود ایرانی؛ با نگاهی گیرا که جادوی دستانش بر بوم، نقش بلور و آیینه را بر ایران زمین نمایان می کرد.
در سالهای دبیرستان به تاریخ ایران، دوره هخامنشی و اشکانیان علاقه داشت؛ با جمله “چو ایران مباشد، تن من مباد” صحبتش را آغاز می کرد.
“ایران درودی” نقاش صاحب نام که حدود دو سال از درگذشتش می گذرد، این خاطرات را در بخشی از کتاب “در فاصله ی دو نقطه…!”، زندگی نامه ی خود نوشتش آورده است.
او در قسمت دیگری از کتابش، نوشته: “او (پدر) از ورای تعریف مفاهیم، مقایسه ها و تفاوت، ارزش ها را پیش می کشید و نتیجه می گرفت: اصل مهم، نحوه نگرش انسان به جهان هستی و پی بردن به ارزش هاست. اما قبل از این که به نحوه نگرش و قالب ارزش ها بیندیشیم، می باید هویت خویش را بازشناسیم. هویت، چیزی جدا از پندار انسان، در توالی تاریخ و گستره فرهنگ و سنت نیست.
پدر هر موضوعی را بهانه قرار می داد تا شناخت فرهنگ ایران و اجبار دانستن عمیق زبان فارسی یعنی ابزار شناخت را گوشزد کند. بزودی کتاب های کتابخانه اش به اتاقم سرازیر شد، ولی حتی روخوانی ساده این کتاب ها برایم میسر نبود، چه رسد به درک مفاهیم پیچیده آنها.
او دلجویانه چهره دیگر این هویت را مطرح کرد: اخلاق و سنن و آداب ایرانی.
عید آن سال تنها برگزاری جشن شروع سال نبود. کلاس درسی بود با حفظ تمامی سنت ها و آداب و رسومش که با “شاهنامه” شروع می شد. آن سال، شاهنامه در کنار سفره هفت سین قرار گرفت و شروع سال نو را پدر با جمله “به نام خداوند جان و خرد” اعلام نمود.
آزادمنشی و احترام به عقاید دیگران، اولین درس اخلاق بود. در باور من زیباترین و دوست داشتنی ترین این دروس، “آزادی انتخاب” بود.”
به گزارش پیلانو به نقل از ایسنا، ایران درودی هنرمندی بود که میتوان از میان نقاشی اش با رنگ و کلمات به این مهم پی برد که دل در گرو ایران و آداب ایرانی گذاشته است. «حضور تخت جمشید در نقاشی هایم، تنها اشاره به تاریخ نیست، بازگو کردن افسانه یک عشق است. عشق من به سرزمینم.»
درودی از پیشگامان هنرهای تجسمی، با عشق از کشورش صحبت می کرد و پایش را هم به دنیای بلورین و آیینه واری که می دید باز کرده بود؛ او که در تصاویرش، دنیایی از وهم و خیال را به نمایش می گذارد و به قول خودش آویزهای خیال را به تاریکی های اسرارآمیز شب می بندد و راز هستی کوچک خویش را با آنها در بین می گذارد. بخشی از راز و رمز «ایران»، ایران بود.
نگاه این هنرمند چنین است، “ما ایرانی ها هر کجای دنیا که باشیم با هر مذهب و مسلکی حلول سال نو را با تمامی آیین و مراسمش جشن می گیریم و در این ثانیه بخصوص قلب های ما به هم پیوند می خورد و ایران یکپارچه می شود.”
حالا بار دیگر با رسیدن نوروز باستانی که از زمان های دور، دوران اشکانیان و روزهایی قدیمتر از دوهزار سال پیش، هم در آغاز بهاران بوده است قلب ایرانی ها و ایران به هم پیوند خواهد خورد.
به بهانه نوروز بعضی از آثار «ایران درودی» که تصاویری آشنا و در رابطه با ایران است را ببینیم:
نگار جاودان/۱۹۹۳/ ۱۴۰x ۱۴۰ سانتیمتر