یك مدرس دانشگاه عنوان كرد انتخاب لباس مجلسی برای ورزشكاران المپیك!

یک طراح لباس و مدرس دانشگاه درباره طراحی لباس های کاروان اعزامی ایران به مسابقات المپیک، با اشاره به اینکه «این لباس ها در هوا طراحی شده اند»، معتقد است: ورزشکار باید با لباسش حرف بزند. ورزشکار باید با لباسش آزادی عملش را به همه نشان دهد. این لباس ها مجلسی بودند و هیچ آزادی عملی به ورزشکاران نمی دادند.
لیدا فتحی در گفتگو با ایسنا، در پاسخ به این که چرا در اکثر دوره ها، طراحی لباس کاروان اعزامی ایران به المپیک با حواشی و انتقادهایی همراه می شود؟ تصریح می کند: متاسفانه هنوز بند «پ»هایی وجود دارند که کسانی از راه روابط یا ضوابطی انتخاب می شوند و بدون هیچ شناختی نسبت به آن رشته، یک لباس را طراحی نمایند.
وی ادامه می دهد: ما در کشوری زندگی می نماییم که سابقه مکتب خانه داشته ایم. مکاتب ما نشان دهنده این است که هنر ایران و هنرمندان ما در دوران هایی در جهان حرف اول را می زدند. اگر در دوران صفوی صادرکننده پارچه بوده ایم، اگر در دوران سلجوقی با نقوشمان با دنیا حرف می زدیم، نشان دهنده تبادل نظر هنرمندان با همدیگر بوده است.
این طراح لباس سپس ادامه می دهد: امروز تبدیل به جامعه و فرهنگی شدیم که حتی به سیستم آکادمیک خودمان اعتماد نداریم و این سبب شده منِ مدرس این رشته، مواقعی که تاریخ و هنر را می خوانم، به خودم می بالم که در چه فرهنگی زندگی می کنم، ولی وقتی برخورد برخی سیاستمداران و یا افرادی که تصمیم گیرنده اند را در این جریان می بینم، گرفتار خودباختگی می شوم. در این دو راه مانده ام که به خوم ببالم؟ به هنرم ببالم؟ یا گرفتار خودباختگی شوم. طراحی لباس ورزشی جزو مشاغل است و این عنوان در دانشگاه های ما تدریس می شود. نیازی به حرف نو یا خلاقیت هم نیست. چرا کشورهای دیگر در امر طراحی لباس موفق بوده اند، چون با هنر زمان خودشان پیش می روند. هم اکنون در دنیا مینیمال آرت حرف اول را می زند. کم گوی و گزیده گوی چون دُر. نیازی ندارد فریاد بزنی متفاوتی.
فتحی ضمن اشاره به طراحی لباس کاروان اعزامی ایران به المپیک توکیو اظهار داشت: زمانی که لباس ها را دیدم نخستین چیزی که در ذهنم خطور کرد لباس های بیمارستانی بود. کسی که این لباس ها را طراحی نموده است اصلا مبانی رنگ را نمی شناخته است. چه کسی گفته لباس ورزشکار باید پایین تر از زانو باشد؟ اینها قوانین من درآوردی است. ورزشکار باید با لباسش حرف بزند. ورزشکار باید با لباسش آزادی عملش را به همه نشان دهد. این لباس ها مجلسی بودند و هیچ آزادی عملی به ورزشکاران نمی دادند. ما هنوز شناخت نداریم که لباس یک ورزشکار چه مشخصاتی باید داشته باشد. این لباس ها در هوا طراحی شده اند. به جای این که ارزش پرچم در کار بالا برده شود، ارزشش پایین آورده شده. طراح آنقدر بی اعتماد بوده که نقطه تاکید را هم روی مقنعه و هم روی شانه کار کرده است و این یعنی بی اهمیت کردن آن عنصر بصری.
فتحی با اشاره به اینکه عنصر اصلی یک ورزشکار تحرک است، اظهار داشت: طراحی لباس المپیک، با چه عنصری تحرک ورزشکار را نشان داده است؟ ما در قرون اولیه هجری، مکتب های گوناگونی داشته ایم که در این مکتب ها تمامی هنرمندان با هم همفکری می کردند. هیچکس تک گویی نمی کرد. اگر به نقشی می رسیدند، آن نقش با همه آثار هنری، خودش را نشان می داد. ولی ما متاسفانه تک گویی می نماییم و در مواقع حساس آبروی ملی ما و کل پیشینه فرهنگی ما با یک حرکت اشتباه زیر سوال می رود.
این مدرس دانشگاه عنصر غلط در طراحی لباس کاروان المپیک را استفاده از رنگ آبی عنوان نمود و اظهار داشت: اگر پرچم می خواهد حرف بزند دلیلی ندارد رنگ دیگری را قالب نماییم. از طرفی پرچم نباید آنقدر زیاد حرف بزند. چرا می خواهیم فریاد بزنیم ما از ایرانیم. اگر حجاب نماد ایران است، چه دلیلی دارد آنرا هم زیر سوال ببریم. اگر حجاب زیباست آنرا زیبا نشان دهیم. اینها آمدند و با عناصر بصری که همه به هم کمک می کنند کار زشت دیده شود، کل طراحی لباس ایران را زیر سول بردند. کسی از بیرون نمی داند که طراحان لباس در ایران در این امر مشارکت نداشته اند. متاسفانه ما از هر چه می خوریم، بی اعتمادی است.
او در آخر اظهار داشت: هنر ایران آنقدر جای حرف دارد که اگر همان ها را تلاش نماییم زنده نگه داریم، خیلی جلو می افتیم. ایرانی ها در قرون اولیه هجری هنرشان مینیمال آرت بوده است. اما ما همانی که بوده ایم را قبول نداریم و به دنبال تقلیدیم، بنابراین موفق نمی شویم و درجا می زنیم.