حضرت علی(ع) نمادی از عدالت، بخشش و فتوت است پیام عارف به مردم ایران

پیلانو: «عارف عارف کیا»، خواننده پیشکسوت ایرانی ـ مشهور به «عارف» ـ در پیامی که برای انتشار در اختیار ایسنا قرار گرفته، با تصحیح اظهاراتش درباره حضرت علی (ع) در یکی از کنسرت هایش و با اظهار مراتب ارادت خود به این امام همام، از همه کسانی که از اظهارات او رنجیده اند دلجویی و عذرخواهی نمود.
افشین داورپناه ـ روزنامه نگار و فعال فرهنگی ـ نوشته است:
چندی قبل «عارف عارف کیا» خواننده پیشکسوت و مشهور ایرانی در یکی از کنسرتهای خارج از کشور، برمبنای بعضی از روایت ها به طرح موضوعی درباره حضرت علی (ع) پرداخت. طرح این موضوع، انتقادها و واکنش هایی منفی به همراه داشت.
اینک بعد از مدتی از شکل گیری انتقادها و بازخوردهای منفی در مقابل چنین اظهارتی، عارف با انتشار پیامی، ضمن کوشش برای روشن کردن سوژه و آنچه اتفاق افتاده، با اظهار مجدد ارادت خود به حضرت علی (ع)، از کسانی که احیانا این سخنان نادرست موجب رنجش آنها شد دلجویی کرده است.

حضرت علی (ع) در فرهنگ ایرانی نمادی از عدالت، بخشش و فتوت است
به گزارش پیلانو به نقل از ایسنا، پیام «عارف» به این شرح است:
«درود بیکران به همه شما عزیزانم.
من از سن ۶ سالگی در مکتب یکی از دراویش به نام آقای «حسین خالا اوغلو»، دروس تقوا را آویزه گوش خود کردم. ایشان گرچه نابینا بودند اما علی پنداری را بالاتر از دو چشم بینای ناآگاه می دانستند. چنان مرید علی شدم که حس مسئولیت در جان و روح من نقش بست؛ تا جایی که در یک صفحه کامل موسیقی، آهنگ هایی در وصف و ستایش امیرالمومنین خواندم و فقط خدا شاهد بود که در زمان خواندنم روی زمین نبودم.
اخیراً هنگام مطالعه تاریخ، پایه های خلوص نیتم با خواندن چندین مطلب، به ناحق، متزلزل شد و در یکی از اجراهای زنده به اشتباه مطالبی را بیان کردم که تا به امروز در ضمیر ناخودآگاهم طبلی محکم می کوبد که ای عارف نکند یادت رفته باشد مرید عرفان که بوده ای!
فهمیدم که باور و ایمان من کامل نیست. به تحقیق و جست و جو، با چندی از استادان دانشگاه گفت و گو کردم و آگاه شدم که این مطالب تاریخی حدود ۱۵۰ سال پس از شهادت امیرالمومنین نوشته شده و خدا را شکر که نادرستی و سستی این مطالب نیز بر من آشکار شد.
نیک می دانم که حضرت علی (ع) در فرهنگ ایرانی نمادی از عدالت، بخشش و فتوت است و همگان، حتی غیرمسلمانان، او را چنین شناخته اند. امیدوارم رهرو و قدردان چنین سرمایه ای باشیم.
من در سن ۷۸ سالگی هم امتحان پس دادم اما ای کاش برخی از عاشقان درگاه علی با هتاکی پاسخگوی من نمی شدند و شاید من دلیلی بودم برای بیداری و امتحان آنها تا یادشان نرود انصاف و عدالت واقعی را از که آموخته ایم.
اگر خدایی ناکرده دلی را رنجانده ام اول از همه شرمنده خودم هستم و شما را قسم می دهم به ۶۰ سال تلاش هنری عاشقانه من، که برای غصه های تان گریسته ام و برای شادی های تان خوانده ام که ثوابی بالاتر از این نمی دانم.
گاهی ناخواسته زبان و دل، فرسنگ ها از هم فاصله می گیرد. بدانیم هیچ انسانی کامل نیست اما کامل ترین دیانت، انسانیت است؛ باشد که از خودشناسی به خداشناسی برسیم.
قضاوت همه اعمال ما نزد پروردگار است و بس.»

منبع: پیلانو