یادداشت شهرام صارمی در روز تولد حسین علیزاده؛ احترام به موسیقی سنتی در تلفیق با خلاقیت، نقشت تا ابد باقی است

پیلانو: شهرام صارمی نوازنده و پژوهشگر موسیقی ایرانی همزمان با سالروز تولد استاد حسین علیزاده آهنگساز و نوازنده مطرح موسیقی کشورمان متنی را منتشر نمود.

به گزارش پیلانو به نقل از مهر، شهرام صارمی نوازنده، پژوهشگر موسیقی ایرانی و دبیر اجرایی جشنواره موسیقی فجر همزمان با سالروز تولد استاد حسین علیزاده آهنگساز و نوازنده مطرح موسیقی کشورمان متنی را منتشر نمود.
در یادداشت شهرام صارمی آمده است:
«سینه باید گشاده چون دریا / تا کند نغمه ای چو دریا ساز… هوشنگ ابتهاج (ه. ا.سایه)
نوشتن درباره نزدیک به پنج دهه خدمات ارزشمند و جریانساز حسین علیزاده در موسیقی ایران و وجوه مختلف زندگی هنری او کاری بس دشوار است و نیاز به محاط بودن بر همه آن حوزه ها دارد که از عهده اینجانب خارج است. این یادداشت با اتکا به ۳۵سال آشنایی با آثار و فعالیت های موسیقایی این هنرمند از یک سو و افتخار ۲۵ سال ارتباط نزدیک تر با او به مناسبت شصت و هشتمین زادروزش تقدیم می گردد.
علیزاده از نخستین سال های فعالیت حرفه ای خود نشان داد که ایفاگر نقشی راهبردی و جریانساز در موسیقی ایران خواهد بود و در نگاهی اجمالی به فعالیت های مختلف او، جدیت، هدفمندی، اعتقاد و عشق وافر به موسیقی نمایان است. وی در حوزه آموزش، فعالیت خویش را از سال های قبل از انقلاب در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آغاز کرد و در سال های بعد در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایران، دانشگاه تهران، کانون فرهنگی هنری چاووش، هنرستان های پسران و دختران، چندین دانشگاه خارجی همچون دانشگاه هنر کالیفرنیا و همینطور کلاس های خصوصی خود تدریس را ادامه داده و هم اکنون هم کار آموزش علاقه مندان را به صورت جدی در برنامه های خود دارد.
در همین راستا اقدام به آهنگسازی و تولید آثار فراوانی در حوزه آموزش نموده است که بخش هایی از این آثار در قالب دستور فراگیری سه تار، ده قطعه برای تار(مجموعا چهل قطعه در۴ مجلد)، بوسه های باران و تعدادی دیگر انتشار یافته است. وی در تعداد زیادی برنامه ها و نشست های پژهشی، آموزشی و علمی بعنوان دبیر و سخنران حضور داشته است و مقالات و مصاحبه های فراوان در این خصوص، شامل این بخش از فعالیت های تئوریک ایشان است.
در چهار چوب فعالیت های اجرایی موسیقی (کنسرت)، فعالیت او از کنسرت جشن هنر شیراز (دستگاه نوا) آغاز و تا کنون کنسرت های بی شماری را به صورت گروه نوازی و تک نوازی در داخل و خارج از کشور برگزار نموده است. سرپرستی گروه های مختلف موسیقی در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایران، رادیو و تلویزیون، دانشگاه تهران، کانون فرهنگی هنری چاوش، گروه های شیدا و عارف و ضبط و اجرای آثار فراوان و ماندگار، نشان از شناخت، توانایی و درایت وی در این حوزه دارد.
او به این دو حوزه فعالیتی بسنده نکرده و در بسیاری دیگر از فعالیت ها همچون تولید آلبوم های متعدد، آهنگسازی برای ترکیبات مختلف سازی و آوازی، عضویت و ریاست هیات داوران جشنواره ها و مسابقات مختلف موسیقی که هویتی جدی، اثرگذار و غیر فرمایشی دارند، تاسیس کانون فرهنگی هنری چاووش به همراه یار دیرینش محمدرضا لطفی، عهده داری ریاست هنرستان موسیقی در مقطعی کوتاه و البته بسیار تاثیر گذار (تفاوت های مدیریت در اداره امور هنرستان، ارتباط با مدرسان، هنرجویان و والدین آنها، شیوه برگزاری امتحانات، انضباط محیطی هنرستان و… در مقایسه با دوره های قبل و بعد کاملا نمایان بود)، با اینکه همیشه بعنوان مشاور عالی هنرستان مورد مشورت واقع شده است.
ادبیات موسیقی او منحصر به فرد و شاخص، مبتنی بر شناخت محتوایی و عمیق از درک محضر استادان ارجمند موسیقی ایران، نگاهی پویا و خلاقانه به ردیف، پایبندی و احترام به سنت موسیقی ایران، در تلفیق با خلاقیت، نبوغ ذاتی و احساس عمیق این هنرمند، مرتبط می باشد. آنچه حسین علیزاده را از تمام هم عصرانش متمایز می سازد این است که او تمام تلاش خویش را در به ثمر رساندن فعالیت پر بارش با هدف جستجو و عرضه راه های نو برای پیوند سنت موسیقایی ایران با حال و آینده به کار بسته است، چونکه حفظ و نگهداری موسیقی دستگاهی ایران بدون هم سخنی با حال و آینده امکان پذیر نیست.
جدیت وی در هنر موسیقی بی حد و مرز، هر مضرابش از سر اعتقاد، شناخت، مطالعه و آگاهی و نگاهش به موسیقی مملو از عشق و امید است. او سرآمد هنرمندانی است که نسبت به برخورد ها و موضع گیری های خصمانه و نادرستی که به موسیقی روا شده، انعکاسی واضح، شجاعانه و شفاف داشته و مسئولیت اجتماعی و صنفی خویش را بعنوان موسیقیدانی منحصر به فرد در این راه و در همه مقاطع، تمام و کمال انجام داده است.
حسین علیزاده در اخلاق و رفتار اجتماعی، فرهنگی و هنری الگویی کامل و تمام عیار است. باید احترام به پیشکسوتان و استادان متقدم، عرض ادب و احترام به پیشگاه مخاطبانش، مهر و عطوفت با هنرمندان و هنرجویان جوانش، گذشت و بزرگواری و بسیاری دیگر از اخلاقیات انسانی را از او آموخت که همه اینها در موسیقی او متجلی است. با این همه توصیف لحظه ای از فراگرفتن باز نایستاده است. او از زندگی، موسیقی، مردم کوچه و بازار، هنرجویان و دوستانش، مدام در حال یادگیری است و این یکی از توانایی های شاخص این هنرمند است.
وی در زندگی هنری خود ناملایمات فراوانی را تجربه کرده است، ناملایماتی که سبب شد خیلی از اهل موسیقی فعالیت خویش را کنار گذاشته و یا بسیار محدود نمایند، ولی چون رود جاری، مسیر پویایی و حرکت را یافته و وقفه ای در این مسیر نداشته است. همیشه راهنما، راهگشا، همراه و همدل و در دوستی و رفاقت بی بدیل و مثال زدنی است. بی مهری ها را با مهر پاسخ گفته و بسیار گفته ها را پاسخ نگفته… کمتر جریان و اتفاق هنری جدی وجود دارد که حضور و رد پای او و تاثیرش در آن مبحث دیده نشود. او همچنان جاری و تاثیر گذار در عرصه هنر و موسیقی می درخشد. برقرار و مستدام و سلامت باشد و موسیقی ایران از فیض حضورش بهره مند. شصت و هشتمین زادروزش را به او، دوستدارانش، فرهنگ و هنر و موسیقی ایران تبریک می گویم.
به او می گویم که: نقشت در نهاد مردمی پاک دل، جغرافیایی مملو از مهر و صداقت که روز های خوشی را نمی گذرند، اندیشه هایی پویا که خویش را در صدای سازت می شنوند، هرجا که نغمه ای جاری است و در ترنم سازهای این مرز و بوم در هر گوشه و کنار، تا ابد باقی است….
و در انتها شعری از هوشنگ ابتهاج(ه. ا.سایه):
تو از هزاره های دور آمدی/ در این دراز نای خون فشان
به هر قدم نشان نقش پای توست/ در این درشتناک دیو لاخ
زهر طرف طنین گام های رهگشای توست…»